रहमानचा जय हो, पण....

अल्ला रखा रहमान (हे रहमानचं पूर्ण नाव) आणि गुलज़ारना स्लमडॉग मिलिनीयरच्या शीर्षक गीतासाठी ऑस्कर पुरस्कार मिळाला. सगळ्यांना (आणि मला सुद्धा) खूप आनंद झाला. एवढा की आमचा आनंद गगनात मावेना. भारतीय संगीताला परदेशात सन्मान मिळाला ही खूपच अभिमानास्पद बाब आहे.

रहमानचा मी रोजा पासून चाहता आहे. त्याने हिंदी चित्रपट संगीतात एक नवीन क्रांती आणली. नाहीतर आपण आजही अनू मलिकची "प्रेरीत" गाणी ऐकत बसलो असतो. रहमान मुळे अनू मलिकवर आळा बसला आणि तो सध्या "इंडियन आयडल" मधे जावेद अख्तरांचा विरोध करत बसतो. रहमानच्या सगळ्या हिंदी चित्रपटांतील गाणी माझ्या कडे आहेत. अनेक वेळा त्याची तामिळ गाणी पण मी ऐकतो. त्याचे संगीत एवढे बेधुंद करणारे आहे की भाषेचा कोठेही अडथळा जाणवत नाही.

एवढे सगळे असूनही रहमानने टाईम्स ऑफ इंडीया ह्या वृत्तपत्राला दिलेल्या मुलाखतीत असं म्हंटलं- "This award legitimises our music and the aspirations of hundreds of other musicians." का? असं का? रहमान कडे आजही भारतातले अनेक होतकरू संगीतकार आदर्श म्हणून बघतात. आणि तो आदर्श राहण्यासाठी त्याचे संगीत पुरेसे आहे. त्यासाठी ऑस्कर पारितोषिकाची गरज नाही. आपण आपल्या संगीताला मान्यता मिळण्यासाठी पाश्चात्य देशांकडे बघायची काय गरज आहे? रहमान सारख्या अनेक कलाकारांबद्दल भारतवासीयांना असीम प्रेम आणि आदर वाटतो. पण त्यासाठी ऑस्करची गरज खरचं आहे का? हिन्दुस्तानी, कार्नाटिक संगीत मधले अनेक गायक आणि वादक ऑस्कर न मिळता सुद्धा आम्हाला अत्यंत प्रिय आहेतच ना? चित्रपट संगीत म्हंटलं तर महम्म्द रफ़ी, मुकेश, लता मंगेशकर, इ. कलाकार आम्हाला सध्याच्या पिढीतल्या गायकांपेक्षा अधिक प्रिय आहेत. लतादीदी आणि आशा-ताई (खरं म्हणजे माझ्या मावशी-आत्यांच्या वयाच्या आहेत ह्या दोघी) तर केवळ भारतात नव्हे, तर जगभरात प्रसिद्ध आहेत. त्यांच्या कलेवर प्रेम करण्यासाठी कु्ठल्याही पाश्चिमात्य पुरस्काराची गरज नव्हती.

असो. रहमानला ऑस्कर मिळाला त्यात आनंद आहे, अभिमान पण आहे, तरीपण असं वाटतं की त्याने हे वक्तव्य करायची गरज नव्हती. कलाकाराच्या गुणांना भारतीय लोकांनी नेहमीच सन्मान दिला आहे, त्यांना आपल्या हृदयात वेगळं स्थान दिलेलं आहे. म्हणूनच पु.ल., ग.दि.मा., सुधीर फडके, महम्मद रफ़ी, इ. कलाकारांना आजही अनेक लोकं आदर्श मानतात आणि त्यांचा सन्मानही करतात.