पुण्यातील एक दुकान

डेक्कन कॉर्नर वर इंटरनॅशनल बुक हाऊसच्या शेजारी एक नारळ वाला आहे. तो त्याच्या दुकानावर कमी आणि इतर ठिकाणी जास्त असतो. परवाच मी आणि आई देवळात जायच्या वेळी तिकडे नारळ घेण्या साठी थांबलो. साहेब नेहमी प्रमाणे दुसरी कड़े गेले होते. शेजारच्या बाईला विचारले असता ती म्हणाली की तो येईलच थोड्या वेळात. पण आईला धीर नव्हता. ती पुढच्या दुकानात नारळ बघायला गेली. तेवढ्यात माझं लक्ष त्या दुकानात वाजत असलेल्या रेडियो वर गेलं. "जाइए आप कहाँ जाएंगे, ये नज़र लौट के फ़िर आएगी" हे गाणं वाजत होतं. मनात म्हण्तलं की रेडियोला पण दुसरं गाणं वाजवता आलं नाही. हे म्हणजे आम्हाला एक प्रकारचं आवाहन होतं. दुसरी कडून नारळ घेउन दाखावाच। आई पुढे गेली होती. मी त्या दुकानासमोरच थांबलो होतो. तेवढ्यात तो दुकानदार आला आणि मला विचारलं काय पाहिजे. मी सांगितलं की आईला नारळ पाहिजे होता पण ती आता पुढे गेली. इकडे रेडियोवर अजून तेच गाणं वाजत होतं. "जाइए आप कहाँ जाएंगे?" मला हसू आलं. आणि समोरून आई येताना दिसली. तिला विचारलं "काय झालं?" म्हणाली ते दूकान बंद आहे. म्हण्टलं आता इथे घे. नाहीतरी दुकानदार तुझी वाट बघत बसलाय. दुकानात गाणं चालू होतं- "जाइए आप कहाँ जाएंगे, ये नज़र लौट के फ़िर आएगी". प्रसंगाला अगदी शोभून गाणं होतं.